تکیه نزن به نیزه ی غربت، غریبِ من
زینب که هست حضرت شیب الخضیب من
گفتم کفن کنم به تنم، تـو نخواستی
گفتم به شمر رو بزنم، تـو نخواستی
تکیه نزن به نیزه ی غربت، غریبِ من
زینب که هست حضرت شیب الخضیب من
گفتم کفن کنم به تنم، تـو نخواستی
گفتم به شمر رو بزنم، تـو نخواستی
رسیدیم و طوفان رسیده ست حالا
چرا پرده ی محملم رفت بالا؟!
پس از سالها حال زینب خراب است
روی صورتم تابش آفتاب است
باشد زمین رکاب و نگین روی آن سوار
انگشتری ست کعبه که در دست زینب است
عاقبت پیراهن و انگشترت آورده شد
حال هشتاد و سه زن بهتر؛ جدای یک نفر
مردی و مردانگی با توست ای چادر به سر!
بعد اربابم حسین نعم الأمیری عمه جان
گر حسـین بن علی شاهنشه میخانه است
تو در این منظومه ی مستی وزیری عمه جان
من دختری بـابـایی ام دلشـوره دارم
در خواب دیدم که سرت "شَقُّ الْقَمَر" شد...
غیر از شهیده هر که بگوید به عمه جان...
در حقِ خاندانِ علـی ظلم کرده است...
از «ما رأیْت إلا جمیلایش» توان فهمید
هر قدر مشکل بیشتر نستوه تر زینب...
