یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست
هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست
یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست
هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست
به گفتگوی تو افسانه گشته ام همه جا
به جستجوی تو، آواره ی جهان شده ام
مانده ام احمد پیمبر بود یا عطار عشق
بس که سلمان ها، مسلمان کرد با بوی علـی
گفتند برو نوکر صاحب کرمی باش
دادم به شما نامه ی قنبر شدنم را
باید که به گوش همه حالا برسانم
فوراً خبر مست پیمبر شدنم را...
غافلان «تشدید» می خوانند و عشّاقِ تو «تاج»
ای بنازم «میم» نامت با مشدّد بودنش!
رنگ از چهره پریده است، خودت میدانی
عرقِ شرم چکیده است، خودت میدانی
پشت این خانه گدا آمده و با گریه
دست یاری طلبیده است، خودت میدانی
حسین جان
هرکسی سلطنتی یافت به خود می نازد
من کنم فخر به عالم که گدای تو شدم...
شکر خدا اینجا کریمان سلطنت دارند
دنیا به ایران نازد و ایران به سلطانش
جز ناله به بازار تو دیگر چه فروشیم
اینست متاعِ جگرِ خسـته دکان ها...
