خودش کوته نمـوده راه ما تا کربـلایش را
به یک عـرض سـلامی جزو زوار حسـینم مـن
تشـنه میـان حجره به دنبـال آب بـود
هـر دم به یـاد طفل رضیـع ربـاب بـود
آن سرمه ای که اهـل نظر در پی اش رونـد
در زیر فرش های شبسـتان حیـدر است...
در اذان هـایـم شـهادت میدهـم این جمـله را
أشـهَد أنَّ حسـین بنِ علـى اربـابنـا...
از این جـهان سـردِ پر از دود بی بهـا
مشـهد برای مـن، همـه اش مـال دیگران
