حسرت کرب و بلایت میکشد آخر مرا...

گر بگـذری ز خاکـم و گویی تـو را که کشـت
فـریـاد خیـزد از کفنـم آرزوی تـو...

ای وای اگر امام رضایی نداشتیم...

هـر گوشـه ی صحن تـو اجـابت جاریسـت

این را همـه ی اهـل دعـا می فهمنـد...

امشب دوباره بوی حرم را شنیده ام...

مـاننـد آن پرنده ی زشـتم که جرعـه ای
از حوضت آب خورده و چون قـو در آمـده اسـت

در صحن جامع آمـده گرگی به شکل مـن؛
از صحـن انقـلاب تـو آهـو در آمـده اسـت

رَبَّنا آتِنا به حقِّ حسـین...

حسـین جان

حجرالأسود بیچـاره دلـش می خواهـد

بشـود سـنگ سـفید کف بین الحرمـین...

ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم...

شدنی نیسـت کرم داشـته باشی امّـا

دسـتگیری نکنی دسـت به دامـان شـده را...

حسـین جان

کاش باشی وقـت جـان دادن تـو بر بالـین مـن

می شوم آن روز محتـاج دعـایت بیشـتر...

زائری آمده است که با امید، دل به دست ضریح بسپارد

گوشـه ای پـای ضریـحت دسـت مـا را بنـد کن
دسـت مـا را بنـد کن جـایی؛
گرفتـاریـم مـا...

ارباب کریم است... دست بخرش خوب است...

قد کشـیدم لا به لای گـریه کن هـایت حسـین

مطمئنـم مـو سـفیدم می کنـد آخـر غمـت...

دختر پدرپرست بُوَد، منع من مکن...

دختـران شـام می گردند همـراه پـدر

کاش می شـد تا تـو هـم با خود بگردانی مـرا

چنـد شـب بی بوسـه خوابیدم دهانـم تلخ شـد

نیستی دختـر، مرنج از مـن، نمیدانی مـرا...

اقبال عجم بود قدم رنجه نمودید...

همیشـه بوده فقـط لطـف، کار فاطـمه ها
که بوده ایـل و تبـارم دچـار فاطـمه ها