هرچه بالا بکشم سینه ی تو بر سینه
باز بر خاک بیابان، بدنت می بینم...
هرچه بالا بکشم سینه ی تو بر سینه
باز بر خاک بیابان، بدنت می بینم...
مسکین، یتیم، اسیر، همه زود آمدند
مثل همیشه در صف این خانه آخرم
شوق بهشت سهم بقیه ز من مخواه
از گندم مزار شما ساده بگذرم
من خواب دیده ام پس از آبادی بقیع
نذر ضریح توست النگوی مادرم...
نشنیده است از او احدی از قدیم، نه
در پاسخ فقـیر و اسـیر و یتیـم، نه
با ابروان خویش گره بـاز می کند
حتی اگر به چشم بگوید کریـم نه
سائل نخورد ثانیه ای غصه ی نان را...
تا سفره ی احسان کرم خانه تان هست
حتماً تو نیز جنس غمت فرق می کند
آشفتگی زلف خمت فرق می کند
محتاج دست های کریمانه ات، کرم
از بس که شیوه ی کرمت فرق می کند
دو ماه گریه برای حسـین باعث شد
که رزق اشک حسـن را خدا به ما بخشید
گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد
خدا فقط به حسـن اینچنین بلا بخشید
صد و هجده دفعه بردم به لبم نام "حسـن"
صد و هجده دفعه زهـرا به جوابش "جانم"
اندازه ی دو ماهِ حسـین این یکی دو شب
آقـا فقـط برای شمـا گریه می کنـم...
مثل حسین شاعر و نقاش و روضه خوان
مثل حسین، فرشچیان، محتشم نداشت
از کل خانواده ی خود مـادری تر است
تاریخ گفته مـادر او هم حرم نداشت...
