مـاننـد آن پرنده ی زشـتم که جرعـه ای
از حوضت آب خورده و چون قـو در آمـده اسـت
در صحن جامع آمـده گرگی به شکل مـن؛
از صحـن انقـلاب تـو آهـو در آمـده اسـت
حتّی مسـیح میّـت مـا را نفـس نـداد
ای بچـه هـای فاطـمه بـازم دَم شـما...
به پیشگاه شـما سر به زیر می آیـم
به سربلـندترین شکل عـذرخواهی هـا
دو لنگه درب حـرم بـاز مثل آغوشـت
همیشه هسـت پذیـرای بی پنـاهی هـا...
مـن مـانده ام نمـاز شکسـته برای چیسـت؟!
وقتـی حقیقتـاً وطنـم مشـهدالرضـاسـت
مـن نمیدانم چـرا هـر وقـت که تب می کـنم
مـادرم پـا می شود رو به خراسـان می کـند...
