تابوت تو... علـی... غم هجران... چهار طفل...

با واژه های هیزم و مسمار و شعله ها

آتـش زنیـد مسـتمع بی قـرار را...

من به هر کوچه خاکی که قدم بگذارم...

درد سر ، بین گذر، چند نفر، یک مادر

شده هـر قافیه ام یک غزل دردآور

ای که از کوچه ی شهر پدرت میگذری

امنیت نیست از این کوچه سریع تر بگذر

هر کس که شد در بند او، روز جزا در عزّت است...

مباد صبح قیامت شفاعتم نکنی
به غیر عاطفه از مـادر انتظاری نیست...

بد سیرتان جمال مرا بی خبر زدند....

اهل  مدینه فاطمه ام را نظر زدند...

با برقِ چشم خرمن جان را شرر زدند

معنی ورشکسته چو خواهی مرا ببین

سرمایه ی امیدِ مرا از کمر زدند...

من که میگویم نجف اصلاً مزار فاطمه است...

مدد گرفته جهان از علـی ولی باید

علـی بدون تو خود فکر دیگری بکند...