اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان
مرا ببخش نمردم پس از محرمتان...
اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان
مرا ببخش نمردم پس از محرمتان...
راهیان حرمش، خنده کنان گریانند
کس ندیده است چنین، حال و هوای دگران
هوای بی کسی ام بود، آشنای تو گشتم
خیالِ عـمرِ ابد داشتم، فدای تو گشتم
علیلِ کوی تو از هر طبیب و درد معاف است
خیالِ عافیتم بود، مبتلای تو گشتم...
اشکی چکید و چشم، شب جمعه تار شد
زهرا (س) رسید، کرب و بلا بیقرار شد
هشتاد و چهار کودک و زن گریه می کنند
پشتِ سری که زینتِ آن نیزه زار شد
آنقدَر وصفِ تو با بیت و غزل ها گفته ام
حافـظ از شیراز سویِ کـربـلا راهی شده...
روضه خوانت میشوم با روضه ای تک مصرعی
« بر زمین بودی و بر جسم تـو پیراهن نبود »
