همه سرمایه ی یک اهل کرامت کرم است
احتیاجی به دِرَم نیست، کرم داران را...
همه سرمایه ی یک اهل کرامت کرم است
احتیاجی به دِرَم نیست، کرم داران را...
افسرده ایم و خسته دل از هرچه هست و نیست
شاید به بوی زلف تو خود را دوا کنیم
لذت وصل نداند مگر آن سوخته ای
که پس از دوریِ بسیار به یاری برسد...
با لطف تو به منّت باران نیاز نیست
دست طلب به روی کریمان دراز نیست
در بند زلف تو دل من می شود اسیر
آنرا که عاشق است به زندان نیاز نیست
حسـین جان
من و یک لحظه جدایی ز تو آن گاه حیات؟!
این قدر صبر به عاشق نسپرده است کسی
جان بر کف و اشاره ی جانانم آرزوست
جانان هرآنچه می طلبد، آنم آرزوست
صدبار اگر نثار رهش جان و سر کنم
تا باز جان دهم به رهش، جانم آرزوست
ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا
به وصلِ خود دوایی کن دل دیوانه ی ما را...
گاهی مرا نگاه کنی رد شوی بس است
آنان که بی کس اند به یک در زدن خوش اند
شیرش حلال آنکه مرا خاکِ پاش کرد
نانش حلال آنکه مرا مبتلاش کرد
هرآنچه می دهد کرمش کم نمی شود
باید کریم، بلکه کرم را گداش کرد
گاهی مرا نگاه کنی رد شوی بس است
آنان که بی کس اند به یک در زدن خوش اند
