مـن نمیدانم چـرا هـر وقـت که تب می کـنم
مـادرم پـا می شود رو به خراسـان می کـند...
مـن نمیدانم چـرا هـر وقـت که تب می کـنم
مـادرم پـا می شود رو به خراسـان می کـند...
حرمت بس که شبیه است به محراب نمـاز
هـر که آمد به تمـاشـای تـو در سـجده فتـاد...
حسـین جان
ما زیر سایه ات قد و قامت کشیده ایم
از روضـه خوان مرنج که در هر مناسبت
آخر کشانده بحث خودش را به کـربـلا
هر که دلش به خاطـره یک سفر خوش است
با آرزو خوش است دل مـا به کـربـلا
علـی جان
مـن از تبار تـو هستم، به آن نشان که خدا
غـبار کفش تـو را در دلـم ازل می ریخـت
توسلی که به سمت شما نیامده است
چو قبله ای ست که سوی خدا نیامده است
چون طفل، خانه برگشت او را بغل بگیرند
پس گم شدن برای مهر پـدر می ارزد
هرطـور می پسندی، بشکن دل گدا را
هـرچه شکسته تر شد، دل بیشـتر می ارزد
