فطرس، پرش شکست، شفا دادی و پرید
من که دلم شکسته چه خاکی به سر کنم؟!
رونق گرفـت از غـم تـو زندگـانی ام
ای یـار مهـربان به کجا می کشانی ام؟
حالا که پیـرمـرد شدم کیف می کنـم
چون وقـف روضـه بـود تمام جوانی ام
گوینـد: دل اسـیر همـان شـد که دیـده دیـد
این دل شنیـده وصـف تـو شـد مبتلای تـو
چیزی دگر نمانده به کابوس های آب
پس این قَدَر به آب نده عادتش ربـاب
هـرکس وسـیله داشـت بـرای هدایتـش
مـا با نسـیم روضـه ی تـو با خـدا شـدیم...
مـا را بهشـت هـم نبـر... امّـا قبـول کن
لبخنـد تـو برای گنهکارهـا بس اسـت...
حسـین جان
میـا به کوفـه که بر قتلت افتخـار کننـد
برای سـنگ زدن بر سرت قمـار کننـد...
