بهشتِ بی تو «علی جان» حقیقتش نار است
به مُنکرت بسِپارم بهشت را بی تو...
بهشتِ بی تو «علی جان» حقیقتش نار است
به مُنکرت بسِپارم بهشت را بی تو...
علیل کوی تو از هر طبیب و درد معاف است
خیال عافیتم بود مبتلای تو گشتم...
درست نیمه ی ذی الحجه بعد حج هر سال
تو مَحرمی و حرم می شود تو را مُحرم
صنمِ سلسله مویی که دل ما با اوست
سالها دورِ گلویش اثر از سلسله داشت...
این شعرهـا جـواب دلـم را نمیدهد
باید تمام خلوت خود را حسـین (ع) گفت...
سایه ات را از مدار روسیاهان برمدار
ماه از شب برنمیگیرد نگاه خویش را...
ای راهب کلیسا! دیگر مزن به ناقوس
خاموش کن صدا را، نقاره می زند طوس...
شفا از سمت آن دست مسیحایی اگر باشد
فلج کف میزند، کَر مینوازد، کور میرقصد...
خورشید من برای تو یک ذره شد دلم
چندان که در هوایِ تو از خاک بگسلم
دل را قرار نیست، مگر در کنارِ تو
کاین سان کشد به سوی تو منزل به منزلم
