Husayn ibn Ali :: از شرح قصّه تو بیان آب میشود...

از شرح قصّه تو بیان آب میشود...

رونق گرفـت از غـم تـو زندگـانی ام

ای یـار مهـربان به کجا می کشانی ام؟

حالا که پیـرمـرد شدم کیف می کنـم

چون وقـف روضـه بـود تمام جوانی ام

گوینـد: دل اسـیر همـان شـد که دیـده دیـد

این دل شنیـده وصـف تـو شـد مبتلای تـو

چیزی دگر نمانده به کابوس های آب

پس این قَدَر به آب نده عادتش ربـاب

هـرکس وسـیله داشـت بـرای هدایتـش

مـا با نسـیم روضـه ی تـو با خـدا شـدیم...

مـا را بهشـت هـم نبـر... امّـا قبـول کن

لبخنـد تـو برای گنهکارهـا بس اسـت...

از همـان روزی که صحنت را نشـانم داده ای
تـار می بینـم جهـان را گرچه چشـمم سـالم اسـت

کربـلایی که نشـد اول اسـمم باشـد

هیأتی هم بنویسند به قـبرم بد نیسـت

خودش کوته نمـوده راه ما تا کربـلایش را
به یک عـرض سـلامی جزو زوار حسـینم مـن

در اذان هـایـم شـهادت میدهـم این جمـله را
أشـهَد أنَّ حسـین بنِ علـى اربـابنـا...

اگر زاهـد دعـاى خیر میگویی مـرا این گـو:
که این آواره ى کـوى حسـین آواره تر بـادا...