بچه سـیّد نشدم دسـت خودم نیسـت ولـی
وسـط روضـه دلـم گفـت بگویـم: «مـادر»...
بچه سـیّد نشدم دسـت خودم نیسـت ولـی
وسـط روضـه دلـم گفـت بگویـم: «مـادر»...
پایان ماه روضه شده؛ غم گرفته ام
هیئت تمام گشته و ماتم گرفته ام
بعد از دو ماه گرفت صداهای ذاکران
تازه دلم شکسته شده؛ دم گرفته ام...
مـا را ببخـش گریه ی سـیری نکرده ایم
چشمان خشک مـا خجل از این عزای تـو
لحظـه ای فکـر کـنی پیـر شـدم مدیـونی
در سرم هسـت همان شوق علـی اکبـر تـو
حسـین جان
سایه ات را از مدار رو سیاهان برمدار
مـاه از شب برنمیگیرد نگاه خویش را...
چقدر با سر زانو به کربلا رفتند
از اشتیاق حرم روی پا نمیماندند
فروختند النگوی نوعروسان را
قدیم معطل این چیزها نمیماندند
شب زیارتی اربعین، دهاتی ها
به احترام تـو در روستا نمیماندند
رفقایم همگی از مـن آلوده سر اند؛
کربـلایم نبر، امـّا رفقایم برونـد...
پ ن:
باشد حسین کرب و بلا مالِ خوبها؛
بدها بگو که عقده ی دل با که وا کنند؟؟؟
