بیرون نشود عشق تو ام تا ابد از دل...

دوای درد مرا هیچکس نمی داند

فقط بگو به طبیبان دعا کنند مرا...

حرف ما و تو چه محتاج زبانست امروز؟!

اظهار  عشـق  را  به  زبان  احتیاج  نیست 

چندان که شد نگه به نگه آشنا بس است... 

چون ابر در هوای تو رسوا گریستم...

حسـین جان

طوفان نوح تازه شد از آب دیده‌ام 

با آن که در غمت به مدارا گریستم

ارباب بی کفن همه عالم فدای تو...

مـا را مگو حکایت شادی؛ که تا به حشـر 

ماییم و سینه ای که در آن ماجرای توست  

که خیال تو خوش تر از خواب است...

خواهم که با خیال تـو شبها به سر برم

خود می برد خیال تـو از دیده خواب را

عفو تو امید است که گیرد دستم...

کشتی نـوح نشـد منتـظر هیچکسی

این حسـین است که با خود همه را خواهد برد

ارباب شدی که رو به هر کس نزنم...

بنا نبود که اینقدر زابراه شوم

بنا نبود همش جان به لب کنید مرا

تـو را بجان عزیزت معطلم نکنید

سحر نیامده امشب طلب کنید مرا

عبادتی که بلد نیستم به غیر حسین

فقیر کرب و بلای رجب کنید مرا 

خوشا آن دل که در زلفی اسیر است...

از همه دست کشیدم که تـو باشی همه ام

با تـو بودن ز همه دست کشیدن دارد...

به دوریِ تو مگر می شود شکیبا شد!؟

اربـابـم

ﺟز ﮐﻮﯼ تـو، ﺩﻝ ﺭﺍ ﻧﺒﻮَﺩ ﻣﻨﺰﻝِ ﺩﯾﮕﺮ

ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﻮَﺩ ﮐﻮﯼ ﺩﮔﺮ، ﮐﻮ ﺩﻝِ ﺩﯾﮕﺮ؟

جان اگر نیز ستانی، ز تو من دل نستانم...

ما را فراق روی تو کشته است نه روزگار!

مرگ و جفا و گردش گردون بهانه است