من همان اهلِ گناهم که شدم اهلِ نماز
من همانم که به دستان تـو تعمیر شدم
من همان اهلِ گناهم که شدم اهلِ نماز
من همانم که به دستان تـو تعمیر شدم
دلیل ناله ی من یک نگاه محبوب است
وگرنه درد غلامان دوا نمی خواهد...
اگرچه رند و خراب و گدای خانه به دوشم
گدائی دَرِ عشقت، به سلطنت نفروشم...
حسـین جان
بی عشـق تو به هیچ نمی ارزد این حیات
جان گر نشد فدای تو میخواهمش چه کار؟!
دانی که چه ها چه ها چه ها میخواهم؟
وصـلِ تـو من بی سر و پا میخواهم
فریاد و فغان و ناله ام دانی چیست؟
یعنی که تو را تو را تو را می خواهم
اربـابم...
زبانه میکشد از سینه شعله ی عشقت
که سوخته دل ما هم شبیه خیمه ی تو
مولا که دو چشم حیدری وا میکرد
یک لحظه نظر به هر دو دنیا میکرد
اما گهِ سیر قامتت یا عبـاس
با گردش سر تو را تماشا میکرد
درد یعنی که پس از روضه ی غمگینِ رباب
بروی توی خیابان، نمِ باران بزند...
حتی زِ معجزات مسیحا خبر نبود
مشتی اگر زِ خاک قدوم شما نداشت
فرقی نمی کند وسط روضه یا حرم
روزی برای عشق تو جان می دهم حسـین
