یک کوچه بود موی حسن را سپید کرد
یک اتفاق بود که او را شهـید کرد...
به لطف حق شده ام گریه کن برای حسن
دمی فدای حسینم، دمی فدای حسن
یقین کنید که روزی به چشم خواهم دید
پیاده میروم آخر به کربلای حسن...
آسمان میبارد و قبر تو هم گِل میشود
من فدایِ سنگ قبری که نداری، یا حسـن!
رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب!
قربان تو که خوب تر از تو پسری نیست
نمی دانم چه سری دارد این نام مسیحایی
حسن میخوانم و دیوار و در «مظلوم» می گویند
خدا کند که اگر مردی از نفس افتاد
به داد بی کسی اش لااقل زنش برسد
دو ماه گریه برای حسـین باعث شد
که رزق اشک حسـن را خدا به ما بخشید
گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد
خدا فقط به حسـن اینچنین بلا بخشید
صد و هجده دفعه بردم به لبم نام "حسـن"
صد و هجده دفعه زهـرا به جوابش "جانم"
اندازه ی دو ماهِ حسـین این یکی دو شب
آقـا فقـط برای شمـا گریه می کنـم...
