حسـین جان

مـن ز خـود هیـچ ندارم که به آن فخـر کنـم

هـرچه دارم همـه از نوکری خانه توسـت

جز در خانه تـو هیـچ کجا خیری نیسـت

هـرچه خیر است حسـین جان به در خانه توسـت

این چه وضعی است چرا این همه خاک ارث تو شد؟!

آرزو نیسـت... رجز نیسـت... مـن آخـر روزی،
وسط صحن حسـن سـینه زنی خواهـم کرد

گر بخواهى هجر، وصل و وصل، هجران می شود...

شـده تسـلّی دلـم نمـاز بـر تربـت

زِ خاک کـرب و بـلا قسمتم شـده بویـش