ای کشته ی مژگانِ سیاه تو سپاهی
ما نیـز هلاکیم، به ما نیـز نگاهی...
به احترام محمّد زمین تبسم کرد
تو آمدی و جهان دست و پای خود گم کرد
تنم بپوسد و خاکم به باد ریزه شود
هنوز مهر تو باشد در استخوان، ای دوست
قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند
بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست
یازده بار به جای تو به مشهد رفتم
بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست
نام حسین سینه زنان را یکی یکی
با گریه گرد کرب و بلا جمع می کند
نزدیک شصت روز خودش سفره پهن کرد
این سفره را امام رضا جمع می کند
آن رازها که از همه پوشیده داشتم
تنها در این حرم به تو گفتم، تو محرمی...
تو ضمانت نکنی در شبِ قبرم چه کنم
بارِ عصیانِ مرا جز تو کسی ضامن نیست
