من چه کردم که ز وصل تو جدا افتادم؟

نمردنم ز فراقت ز سخت جانی نیست

امید وصل در این ماجرا گلوگیر است

یوسف به بندگیت کمر بسته بر میان...

هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری

در دل نیافت راه که آنجا مکان توست...

ای کاش همین مختصرم را بپذیرد...

سرمایه سری هست، فدای سر ارباب

سر به سر ارباب، سرِ نوکر ارباب

بهتر که سرم را به روی دست بگیرم

چیزی که ندارم ببرم محضر ارباب...

به نینوای حسین از شفق سـلام برید...

آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند

از یمن تربت شه کرب و بلا کنند

آنانکه دیده اند ضریح حسین را

آیا بوَد که گوشه چشمی به ما کنند

دلبر ما از نظر دور است و از دل دور نیست...

تو را به یُمن دیدنش چه وعده ها که داده ام

ولی نرفتم آخرش، دلم‌ مرا حلال کن...

من سپردم به رفیقان که بگویند به تو...

قسمت نشد زیارتتان، شاکرم ولی

نوکر، سلام نوکرتان را رسانده است

با جگر شیعه چه ها کرده ای؟

 

 

کاروان غمت ای عشق چهل روز که هیچ

تا چهل قرن اگر گریه کند باز کم است...

 

که به جز صبر نفرمود مداوای دگر...

چون بخت نیست که شایسته ی وصال تو باشم

به صبر کوشم و خرسند با خیال تو باشم...

پس بخوان با نوحه ی زهرا، حسـین...

جامانده ایم از سفر کربلا؛ ولی

ما پا به پای مادر تو گریه میکنیم

چه می شود به نگاهی فراق ما به سرآید...

 

 

خوش آن دمی که رسد از تو این نوید به عاشق

غمین مباش عزیزم، که نوبت تو هم آید...