سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین
و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت...
سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین
و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت...
قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند
بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست
یازده بار به جای تو به مشهد رفتم
بپذیرش به خدا حج فقیران کم نیست
به حلقه های ضریحی که نیست در حرمت
دلِ شکسـته ی زائر دخیل می گردد...
شـیعه شد هرکسی آمد بدهد آزارت
دیدنِ رویِ شما شیعه شدن هم دارد...
دوباره یک «حسن» از داغِ کوچه ها دق کرد
جوانی اش همه شد صرفِ روضه ی مـادر...
مثل حسن حرم به مزارش وفا نکرد
دیدم که صحن خاکی و قبرش غریب داشت
خاکی شده است صورت گلدسته های او
یعنی که میل روضه ی خدالتریب داشت
