یک عمر غریبی و اسیری سخت است...

سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین

و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت...

تنها مرا بخاطر کم کاری ام ببخش...

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان

مرا ببخش نمردم پس از محرمتان...

مردِ غریبِ بُرده عبا روی سر...

دو دست بر کمرش، مثل مادرش زهـرا

شکست بال و پرش، مثل مادرش زهـرا

گریست چشم ترش، مثل مادرش زهـرا

ندید دور و برش، مثل مادرش زهـرا...

از غریبانه ترین لحظه تشیع بگو...

خون می چکد به دوشِ عباس از کفن

گویی دوباره فاطمـه بر شانه می رود...

عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست...

 قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب

شهر مدینه را به جگر، داغ مصطفاست

از تو بعیـد نیسـت...

از تو بعید نیست جهان عاشقت شود

شیطان رانده، سجده کنان عاشقت شود

از تو بعید نیست قیامت کنی و بعد

خاکستر جهنمیان عاشقت شود...

منِ گدا و تمنّایِ وصلِ او، هیهات...

پیـاده محضِ تسلّایِ قلبِ خواهرتان

وظیفه بود بیایم... ببخـش جاماندم

چونکه دل جای حسـین است نه جای دگران...

راهیان حرمش، خنده کنان گریانند

کس ندیده است چنین، حال و هوای دگران