ای کاش تمام پدران یاد بگیرند...

من عشـق تـو را از پدرم یاد گرفتم

کار پـدران را پسـران یاد بگیرنـد...

گدای درگه آن پادشاهم...

گرفتـاریم و تسـکین می دهـد او
تبسم هـای شـیرین می دهـد او

گـدای درگـه آن پـادشـاهـم
که انگشـتر به مسـکین می دهـد او!

آبرودار دو عالم آبرویم را نبرد...

هفت پشتم از هراس روز محشر غصه داشت

یا حسـینی گفتم و خیرش به اجدادم رسـید

هر جا که خواهریست، برادر همیشه هست...

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم

سالهـا منتظر روی بـرادر بودم...

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است

این همه راه بیایم تـو نیایی سخت است...

من هوای تو را به سر دارم، تو هوایِ دلِ مرا داری؟

جام جهان نماست در این قطعه از بهشـت

آرام جان ماسـت در این قطعه از بهشـت

نگاهِ خاص از الطافِ عامِ عسکری است...

سامرا قبله ی اصحاب گدایی شده است

خوب پیداست در این معرکه آقایی تـو...

حسین است...

گر خلـق تـو را از درِ خود جمله براننـد

آنکس که پناهت بدهد بـاز "حسـین" است...

که بی اذن علی تیر از کمان بیرون نمی آید...

علـی را گر که بردارند از بین شهادت ها

صدا از بند بند این اذان بیرون نمی آید 

سیّد شدی، آقا شدی، من هم گدایت...

یا سیِّدُ الکریم! نگـاه عنـاینی!

تهران تـو را دو دست به دامان گرفته است...

ای کاش...

ای کاش که می‌شد کفنی داشته باشی

یا جای کفن پیروهنی داشته باشی

ای کاش دمی که به حرم فاطمه آمد

می‌شد سر و جان و بدنی داشته باشی

ای کاش که با نیزه و شمشیر نمی‌شد

در کرب و بلا پاره‌تنی داشته باشی