چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش
چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش
از میان تربتش بویِ حسـین آید برون
کهنه پیراهن گمانم در مزارِ زینب است
زینب (س)!
غمت غم است و قلم از غمت غمین
غمگین ترین غزل زِ غمت می خورد زمین
از «ما رأیْت إلا جمیلایش» توان فهمید
هر قدر مشکل بیشتر نستوه تر زینب...
هر کس که می بینم ز تـو چیزی گرفته
حتی حسابش رفته از دسـت رقم هـا
گفتم:"حسین جان...گیر کردم...جان زینب"
رد خور ندارد پیش او این نوع قسم ها...
هـر که نازد بر کسی زینـب بنازد بر حسـین
جان زهـرا این حسـین دار و ندارش زینـب است
مثـل یک مـرده که یک مرتبه جان می گیـرد
دلـم از بردن نامـت هیجان می گیـرد
قلـبم از کار افتـاد به من شوک ندهیـد
اسـم زینـب که بیاید، ضـربان می گیـرد
