بنویسد که در علقمه عبـاس افتاد
قطره اشکی شد و بر چادر زهرا افتاد
بنویسد که در علقمه عبـاس افتاد
قطره اشکی شد و بر چادر زهرا افتاد
شد تهی دست شه، چو از کم و بیش
سر خجلت فکند، خود در پیش
اصغر خود به کف گرفت و بگفت:
"برگ سبزی است تحفه درویش"
چقدر در وسط معرکه صدا زده است
رمق ندارد و بانگ "عمو بیا" زده است
صدای "وا حسنایِ" حسـین گشته بلند
گریز مقتل قاسم به کوچه ها زده است
چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش
دستی بکش به زبری رویم که حق دهی
نامردهای شام چه مردانه می زنند...
