یا ابا عـبدالله
شـکر خدا که دور و برم نوکرانتند
آقـا به خاطـر رفقـایم مـرا ببخـش...
آقـا به خاطـر رفقـایم مـرا ببخـش...
یا ابا عـبدالله
باورم نیست که خیبرشکن از پا افتاد
حضرت واژه ی برخاستن از پا افتاد
حسـین جان
پلکی به هم بزن که هدایت شـود زمـین
حُر با نگاه تـو سپرش را زمـین گذاشـت
این پیرمردی که غرورش را شکستند
إنّا إلَیهِ راجِعون تکـرار می کرد
از بس که دلتنگ نگاه همسرش بود
او ابن ملجم را خودش بیدار می کرد
یـا رفیـقَ لا رفیـقَ لَه حلالـم کن، اگـر
بین مـا بـار گنـاهـانم رفاقـت را گرفـت
لب تشنه به آب آمد و لب تشنه برون شد
واللّه که گرم است دم حضرت عبـاس!
من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام
حضرت ارباب بی همتا به دادم میرسی؟!
